Wojna Restrepo + książka

Wojna Restrepo jest jednym z nielicznych filmów we współczesnej kinematografii, w którym zarówno kule jak i wznoszony przez nie obłoczek kurzu tuż przy nogach stojącego żołnierza są do bólu prawdziwe. Tim Hetherington, fotograf z laurem World Press Photo i Sebastian Junger, autor przeniesionej na ekran morskiej odysei rybackiego kutra – Gniew oceanu, towarzyszą przez 15 miesięcy plutonowi żołnierzy w zagubionej w górach Afganistanu dolinie Korengal, zwanej inaczej Doliną Śmierci. Zginęło w niej więcej Amerykanów niż w jakimkolwiek innym punkcie afgańskiego konfliktu. O tyle bezsensownego, że wojsko wycofano z doliny w kwietniu 2010 r., mimo iż jest ona ważnym kanałem przerzutowym broni z pobliskiego Pakistanu. Jednak nie wielka polityka ale dynamika relacji między uczestnikami konfliktu interesuje Jungera i Hetheringtona najbardziej. Film zaczyna się standardowym „Nie wiem po co tu jesteśmy” i kończy „Kiedy słyszę słowo Restrepo, nie myślę o bazie, do której ta nazwa przylgnęła, ale o przyjacielu, o sanitariuszu Juanie Restrepo”. Jest to film o braterstwie broni.


Wydaniu towarzyszy niezwykły dokument „Talibowie – prawdziwe oblicze”, nakręcony przez norweskiego dziennikarza Paula Refsdala w górach wschodniego Afganistanu. Być może właśnie w dolinie Korengal. Refsdal przez kilka tygodni mieszka i śpi wraz z rebeliantami pod wodzą Dawrana Safiego, za którego głowę Amerykanie wyznaczyli nagrodę w wysokości 400 tys. dolarów. Przez prawie pół godziny obserwujemy życie po drugiej stronie barykady. Prawdziwe życie.


„Wojna Restrepo” to nie tylko znakomity reporterski zapis roku spędzonego w amerykańskiej bazie w Afganistanie, ale także świetny, gesty od emocji dramat psychologiczny. Dokument, który przejdzie do historii antywojennego kina.


Jakub Demiańczuk, Dziennik Gazeta Prawna


Okrzyknięty Hemingwayem XXI wieku po Gniewie oceanu Sebastian Junger przez 15 miesięcy towarzyszy plutonowi żołnierzy w okrytych złą sławą górach Afganistanu. Baza Restrepo w Dolinie Korengal, gdzie stacjonują nie ma w sobie nic z nadmorskiego kurortu. Aprowizacja dociera helikopterami, posiłki są paczkowane, w bunkrze trzeba się schylać, a cała baza jest wielkości dwóch mieszkań M4. Od squata różni Restrepo tylko codzienna porcja pocisków z Ak-47, którą talibowie częstują w większości 18-letnich mieszkańców bazy. Jungerowi udało się uchwycić smak małych prywatnych wojen toczonych przez żołnierzy w obcym i otwarcie wrogim środowisku. Tu wszystko dzieje się naprawdę. Łzy członków plutonu po śmierci kolegi w zasadzce, tęsknota za domem, adrenalina przy obsłudze ciężkiego karabinu kaliber 50 i strach, wszechobecny strach. „Gość, który wysadza nas w powietrze siedzi za skałą trzydzieści metrów dalej. Przykłada dwa kable do baterii AA i wysyła impuls elektryczny do szybkowara wypełnionego nawozem i olejem napędowym zakopanego w drodze poprzedniej nocy. Spóźnia się o jakieś trzy metry i bomba wybucha pod komorą silnika, a nie dokładnie pod nami, dzięki czemu nikt nie zostaje zabity ani ranny” – pisze Junger. On tam był.