Wojny zakonu krzyżackiego z Litwą były częścią zapoczątkowanego w końcu XI wieku ruchu krucjatowego. Powstały na Ziemi Świętej zakon poszukiwał okazji do stworzenia własnego państwa. Na początku XIII wieku dał mu ją Konrad Mazowiecki. Wsparci przez pielgrzymów z Zachodu Krzyżacy dokonali podboju i kolonizacji Prus. Już wtedy rozbudowywali swe posiadłości, łącząc się z pochodzącymi z Inflant kawalerami mieczowymi. Do trwających już od trzech dziesięcioleci zmagań między kawalerami a Litwą włączył się teraz zakon krzyżacki. Kolejne próby podboju Litwy nie przyniosły efektu. Krzyżacy wykorzystywali w walkach siłę oręża przybywających, głównie z Niemiec, pielgrzymów. Władcy litewscy odpierali zarówno ataki militarne, jak również starali się stępić ostrze roztaczanej przez Krzyżaków propagandy misyjnej. Giedymin jako pierwszy z władców litewskich zrozumiał, że ratunkiem dla jego państwa jest przyjęcie chrztu. Dokonać tego udało się jednak dopiero jego wnukowi - Jagielle.