"Lata 1770-1830 to w Europie okres dynamicznego rozwoju nauk o Ziemi, a także okres dominacji francuskiej szkoły naukowej w europejskim przyrodoznawstwie. W tym czasie związki polskich przyrodniczych ośrodków naukowych z Francją były bardzo silne. Paryskie wykłady stanowiły ważną część wykształcenia polskich elit naukowych. Tłumaczenia lub publikacje inspirowane przez francuskich autorów, a także „pomoce pedagogiczne” sprowadzane z Paryża często były podstawą kształcenia studentów-przyrodników w Polsce. Szczególnie ważną rolę odgrywała korespondencja pomiędzy uczonymi obu krajów. Z jednej strony w Polsce uzyskiwano dzięki niej niezbędną dla ich warsztatu naukowego pomoc. Z drugiej strony nadsyłane z Polski informacje i okazy przyczyniały się do lepszego poznania europejskiej przyrody, a także dawały możliwość francuskim uczonym przeprowadzenia analizy w szerszej, europejskiej skali. Dla poznania polskiej przyrody i upowszechnienia wiedzy na jej temat w Europie, a także dla rozwoju polskiej nauki, ważną rolę odegrały także podróże francuskich przyrodników do Polski. Należy podkreślić, że zainteresowanie geologów i przyrodników francuskich terenami dzisiejszej Polski, Słowacji i Węgier wiązało się również z prospekcją nieznanych terenów w poszukiwaniu złóż soli kamiennej, rud metali oraz innych surowców."
fragment książki