Historia konfliktu arabsko-izraelskiego sporu sięga ponad stu lat, to znaczy od początków ruchu syjonistycznego, powstałego formalnie na konferencji odbywającej się w Bazylei (1897). Syjoniści organizowali emigrację żydowską do – należącej do państwa osmańskiego – Palestyny i w tym celu zajmowali się zakupem ziemi dla wzrastającej z czasem liczby przybyszy.
Plany te otrzymały w czasie I wojny światowej poparcie – walczącego z imperium osmańskim, i próbującego przejąć po nim schedę – rządu brytyjskiego w Deklaracji Balfoura z 2 listopada 1917 r. Obiecując Żydom założenie w Palestynie „siedziby narodowej” („ogniska narodowego”), rząd brytyjski w deklaracji tej nie wspomina o arabskich mieszkańcach, lecz jedynie o „nie-żydowskiej” społeczności. To działanie doprowadziło do: umiędzynarodowienia kwestii żydowskiej, podziału Palestyny po II wojnie światowej (na podstawie rezolucji ONZ), powstania Izraela (1948) oraz zapoczątkowania trwającego po dziś dzień konfliktu. Jednak od czasów porozumienia izraelsko-palestyńskiego w Oslo (1993) trwają równolegle prace na rzecz trwałego i sprawiedliwego ładu pokojowego – tzn. ustanowienia państwa palestyńskiego obok państwa izraelskiego.
W pracy autorzy opisują w zarysie wydarzenia historyczne oraz prezentują szczegółową dokumentację arabsko-izraelskiego konfliktu oraz – toczącego się z udziałem wspomnianych stron i dyplomacji międzynarodowej – procesu pokojowego.