W przedstawionej tu pracy zanalizowana została klasa czasowników inchoatywnych oraz ich analitycznych odpowiedników w trzech językach słowiańskich, należących do odrębnych historycznie wspólnot językowych: języku bułgarskim, białoruskim i polskim, oraz prześledzone zostały ewentualne różnice w rozpowszechnianiu tego typu czasowników w obrębie poszczególnych grup semantycznych, a więc i w tendencjach rozwojowych badanych systemów. Ze względu na możliwość konfrontacji języków z wszystkich trzech słowiańskich grup językowych sprecyzowane w tej pracy wnioski obejmują w znacznym stopniu cały obszar słowiańszczyzny.
Przeprowadzona analiza pozwala wyciągnąć wnioski dotyczące zakresu leksykalizacji struktur semantycznych zawierających element inchoatywny, a także umożliwia wskazanie, które języki słowiańskie preferują formy syntetyczne, a w których bardziej rozpowszechnione są analityczne sposoby przekazywania inchoatywności.