Wybudowany system wodociągowy z reguły funkcjonuje przez kilkadziesiąt lat, ponieważ jest to inwestycja bardzo kosztowna. W związku z tym system ten w danej miejscowości musi zaspokajać potrzeby wodne poszczególnych grup odbiorców w określonym czasie i mieć możliwość rozbudowy w zależności od dalszego kierunku rozwoju społeczno-gospodarczego tej miejscowości. Projektując system wodociągowy, określa się zapotrzebowanie na wodę dla pewnego okresu perspektywicznego, stosując prognozowanie krótkoterminowe (od roku do 5 lat), średnioterminowe (od 5 do 20 lat) i długoterminowe (powyżej 20 lat). Zapotrzebowanie na wodę w miejscowościach określa się na podstawie jednostkowych norm zapotrzebowania na wodę dla poszczególnych grup odbiorców (Rozp. MI 2002), na przykład dla jednego mieszkańca, dla jednej sztuki zwierzęcia, na jednostkę produkcji, i współczynników nierównomierności rozbioru wody. Jednostkowe normy zapotrzebowania na wodę zależą przede wszystkim od następujących czynników: - wyposażenia mieszkań, ferm i budynków inwentarskich w instalacje wodociągowe i kanalizacyjne, - przyzwyczajeń, standardu życia i pracy ludzi oraz ich poziomu kulturowego, - rodzaju mieszkań oraz zastosowanego systemu kanalizacji, - wielkości, ilości, rodzaju i stopnia koncentracji zakładów pracy, zakładów przetwórstwa rolno-spożywczego, zakładów usługowych i użyteczności publicznej, - wielkości, ilości, rodzaju i stopnia koncentracji ferm i budynków inwentarskich, - warunków klimatycznych w danym regionie.