Zobowiązania naturalne (niezupełne) w polskim prawie cywilnym

Przedmiotem publikacji są zobowiązania naturalne (niezupełne), czyli takie zobowiązania, w ramach których wierzyciel nie może wykorzystać przymusu w celu ich wyegzekwowania, ale spełnione świadczenie uznaje się za prawnie należne. Konstrukcja ta sięga swymi korzeniami jeszcze prawa rzymskiego (obligatio naturalis), jednak również współcześnie jest szeroko rozpoznawana w wielu systemach prawnych. Chociaż polskie prawo nie zawiera przepisów odnoszących się wprost do tej kategorii, instytucja ta przyjmowana jest szeroko w piśmiennictwie i orzecznictwie.

Publikacja stanowi kompleksową analizę konstrukcji zobowiązania naturalnego w prawie polskim, osadzając tę instytucję w szerszej perspektywie historycznoprawnej i prawnoporównawczej. Analiza ta dowodzi, że zobowiązania niezupełne na gruncie prawa polskiego stanowią wystarczająco jednolitą oraz wartą wyróżnienia kategorię zobowiązań, której cechy szczególne pozwalają na wyciągnięcie praktycznych wniosków. Instytucja ta ma przy tym istotne znaczenie dla całej części ogólnej prawa zobowiązań, a równocześnie dotyka doniosłej sfery wzajemnych relacji prawa materialnego i procesowego. Problematyka ta wiąże się wreszcie z istotnymi dla praktyki kwestiami, jak charakter prawny transakcji terminowych zawieranych na rynku finansowym, skutki zrzeczenia się roszczenia w procesie cywilnym, czy też polecenie przy darowiźnie lub w testamencie.