Źródło żywego słowa

Gdybyś nie pisał (nie czytał) wierszy, nie wiedziałbyś, po co żyjesz `tłumaczy nam i sobie Vasko Popa` gdyż nie byłoby żadnego żywego słowa, które by ci to powiedziało. Słowa wiersza są nie tylko żywe, są życiodajne. Otwierają oczy, sprawiają, że dostrzegasz świat wokół siebie, w obrębie pola swojego widzenia i daleko poza nim, gdzieś za górami, które to twoje pole otaczają, tam, gdzie wzrok dosięgnąć nie może, a także dostrzegasz nad własną głową świat rozgwieżdżonego nieba i słonecznego błękitu, gdyż

Na niebie słów twoich
Słońce nie zachodzi

oraz świat ciemności, demonów i otchłani, co się otworzyć może pod twoimi stopami. Dzięki żywemu słowu czujesz grunt pod nogami i masz swoje twarde oparcie, miejsce na ziemi, umocowanie w tym świecie, bo to słowo świat nazywa, przybliża i ucieleśnia. Słowo ciałem się staje. I ma tę niezwykłą, magiczną moc, która kamień jest zdolna ożywić i tenże kamień w kosmos przemienić, ma tę mityczną moc, co rodzi bóstwa i demony, i świat nimi zaludnia, rodzi dzień i noc, dobro i zło, ogień i wodę, ład i chaos, i wszystko to jedno w drugie zdolne jest zmienić. Takie właśnie silne powiązanie świadomości językowej ze świadomością mityczno-religijną i wyposażanie języka w moc mityczną jest istotną cechą poetyki Popy.