Książka „Życie po Zagładzie” opisuje skutki przeżyć wojennych Żydów polskich i rumuńskich. Autorka przeprowadziła szereg wywiadów z osobami ocalałymi z Holokaustu i na tej podstawie opisuje różnice w nasileniu zespołu pourazowego oraz inne konsekwencje traumy – wpływ na relacje w rodzinie, na poczucie tożsamości, a także poczucie winy i wstydu oraz potrzebę odwetu i wybaczenia u osób ocalałych z Zagłady.
Celem praktycznym badań nad traumą jest określenie obszarów psychiki dotkniętych w sposób szczególny przez traumę, co może stanowić wskazówki dla terapeutów zajmujących się psychoterapią osób, które jej doświadczyły. W pracy takimi obszarami okazała się tożsamość osobista i społeczna ocalałych, problemy z bliskością odczuwane w relacjach rodzinnych, praca z żałobą. Z punktu widzenia terapeutycznego istotne jest wyodrębnienie czynników wpływających na powstanie większych trudności w „życiu po traumie”. Takimi czynnikami są: wczesna separacja, znalezienie się w sytuacji prowadzącej do zaburzeń tożsamości oraz brak oparcia w środowisku po doświadczeniach traumy.
Autorka odnosi się także do siły ocalałych, która umożliwiła im przetrwanie . Zobaczenie tej siły jest istotnym celem psychoterapii. Osoby takie wymagają pomocy psychoterapeutycznej, ukierunkowanej na zmianę obrazu siebie z osoby słabej i bezradnej na silną, która przetrwała najgorsze.
Ukazanie się w języki polskim pozycji na temat konsekwencji psychologicznych traumy Holocaustu jest ważne, gdyż temat ten nadal stanowi tabu, także dla społeczności profesjonalistów – psychologów i psychiatrów.