Drugie topienie Marzanny

Franciszek Olejniczak wrócił. Ale jego powrotowi nie towarzyszą trąby anielskie, ale raczej stukot maszyn z pobliskiej fabryki. A warto było czekać! Bo mało kto umie tak połączyć swojskość z ciemnością, humor z bojaźnią i drżeniem. Słyszymy w tych frazach barbarzyńskie echo, ale ten język chce wyrzynać swoje ścieżki po bruku, żyletkach, twardych powierzchniach i nocy. “Drugie Topienie Marzanny”? A co się stało z pierwszym? Przecież to nie ma najmniejszego znaczenia – po prostu czytajcie, co Wam pisane. Lampię się w neon, jak oblech w dekolt. Ja kontra to światło, to jakaś frustracja. Miałem nadzieję, że z tego wyrosnę a tylko wrastam w chodniki gapiąc się w szklane rurki z miedzią. Te feerie barw, szturchnięcia przechodniów a w tle furkot aut. Ja kontra to wszystko, jak ja kontra wszechświat, a koniec końców, to tylko ja kontra ja. Jeżeli chcesz być takim lujem, jak ja, to czytaj dalej. Jeśli kochać, to tylko takie kobiety, które nigdy Cię nie pokochają. Może będą z Tobą przez chwilę, dadzą jeść, przespać się i spać a pewnego dnia, na śniadanie, poproszą o chwilę dla siebie; chwilę, która nigdy się nie skończy. Zakochiwać się, zakochiwać tak bez sensu i beznadziejnie. A pić? Pić tyle, aby cała twarz tonęła w rozszerzonych naczynkach krwionośnych. Trząść się i nie móc trafić szlugiem do ust. O! Właśnie! Palić. Palić jeszcze więcej, jak pić. Płuca muszą czuć, że mają przejebane tak samo, jak wątroba. No i wiadomo, depresja. Ale nie jakieś widzimisię, że gorszy miesiąc, czy coś takiego. To musi być taka depresja, że jak kupujesz leki, to aptekarka patrzy na Ciebie z politowaniem. A na koniec zachorować. Koniecznie coś agresywnego i bolesnego. Koniecznie właśnie coś w ten deseń, abyś nie mógł tego znieść a śmierć zdawała się być tylko pstryczkiem zgaszonego światła w sypialni. I nie ściemniaj, nie kombinuj. Bądź rzetelny. Adepcie na luja, zapamiętaj, to wszystko musi ze sobą współgrać, jak dobrze naoliwiona maszyna pędząca donikąd. Bo nigdzie nie będzie Ci tak dobrze, jak w tym wierszu. I aby każde rano nie było raną po każdej nieudanej próbie. No hej. Nadal jeżdżę tym starym rzęchem i tylko Bóg jeden wie, kiedy święty Piotr stwierdzi, że to dzisiaj. Wymieniłem w nim już chyba wszystko i wszystko zdaje się pierdolić na potęgę. Pozwól, że jeszcze wspomnę o dziurach tytoniowych w tapicerce. Zakolorowałem je czarnym flamastrem. Żałosne to i niepraktyczne, jak walka z rakiem za pomocą cukierków. Wiesz, chmury mają tutaj zwierzęce kształty i aż się chce wyprowadzać je na spacer. Karmić. Przytulać. Tarmosić. Słońce mam na smyczy, choć lubi się wyrywać. A Księżycowi nawet nie daję podejść do siebie. Dziwny jest, niczym chłodny i bez smaku ser mozzarella. Jest z niego taka sałatka z ciemnymi plamami na listkach sałaty. A jak opuszczam szybę to się bawię deszczem. Te krople są nieziemskie, dopóki nie roztrzaskają się o ziemię. To wszystko, aby wypełnić stronę.