Rozprawa poświęcona jest historii retoryki w pierwszym romantyzmie francuskim. Autorka skupia się na dziełach Charlesa Nodiera, jednego z ojców francuskiego romantyzmu, który był zarazem teoretykiem retoryki i mówcą politycznym podczas rewolucji francuskiej. Myśl i dzieła Nodiera inspirowały Victora Hugo, Alfreda de Vigny’ego i Alfreda de Musseta, którzy debiutowali w salonie literackim Nodiera, mieszczącym się w paryskiej Bibliotece Arsenału. Rozprawa analizuje wpływ Nodierowskiej wizji romantycznej elokwencji na młodych romantyków oraz ukazuje, jak na romantyczną praktykę mieszania gatunków literackich wpłynęło retoryczne rozumienie gatunkowości.

Rewolucja francuska położyła kres nie tylko pewnym formom życia politycznego i społecznego, lecz także literatury. Wraz z nastaniem dziewiętnastego wieku kończy się klasycystyczny paradygmat belles-lettres i nastaje epoka nowoczesnej literatury, która była uważana przez krytyków, inspirujących się Victorem Hugo, za głęboko skonfliktowaną z retoryką. Monografia podważa tę utartą opinię o nieobecności retoryki w romantyzmie francuskim, biorąc za przedmiot analiz dzieła Charlesa Nodiera, teoretyka romantycznej elokwencji, oraz pisarzy z kręgu Nodierowskiego salonu literackiego, mieszczącego się w paryskiej Bibliotece Arsenału. Lektura pism Nodiera, Hugo, Musseta i Vigny’ego pozwala zrozumieć, w jaki sposób przejście od klasycystycznej retoryki do romantycznej elokwencji otworzyło drogę do modernité littéraire.

Z recenzji prof. dr hab. Magdaleny Wandzioch:
„Książka napisana jest pięknym, literackim językiem […], jest to pozycja wybitna, wypełniająca lukę w badaniach nad retoryką okresu romantyzmu”.