Przedstawione w niniejszym opracowaniu dzieje 71 pułku piechoty w dużym stopniu pozwalają zrozumieć proces formowania się Wojska Polskiego w okresie Drugiej Rzeczypospolitej. Śledząc losy tego oddziału można jak w soczewce przyjrzeć się wszelkim problemom i wyzwaniom, jakie stawiano przed oddziałami piechoty w przedwojennej polskiej armii. Żołnierze tego pułku piechoty przemierzyli szlak jak z „Mazurka Dąbrowskiego”. Oddział sformowany we Włoszech jako 7 pułk im. Zawiszy Czarnego, został następnie przetransportowany do Francji i tam funkcjonował w ramach „Błękitnej Armii” jako 20 pułk strzelców polskich. W 1919 r. przybył do odrodzonej Polski i od razu – już jako 144 pułk piechoty strzelców kresowych – włączył się w zaciętą walkę o wschodnią granicę odrodzonej Polski. Po przeprowadzonej demobilizacji przemianowany został na 71 pułk piechoty i rozpoczął swoją prawie dwudziestoletnią służbę na stopie pokojowej. Ostatnim akordem w historii oddziału stał się jego udział w wojnie obronnej 1939 r. Mimo ofiarnej postawy żołnierzy 71 pułk piechoty został rozbity przez przeważające siły wojsk hitlerowskich. Żołnierze tego oddziału na trwałe zapisali się w pamięci mieszkańców regionu, na terenie którego pełnili służbę pokojową oraz toczyli zacięte walki.