Publikacja albumowa składająca się z fotografii oraz kadrów filmowych wybranych z licznych archiwów fotograficznych i filmowych w Polsce i na świecie.
Te wizualne świadectwa powstały w latach 1940–1948 w getcie warszawskim i jego ruinach. Prezentowany wybór i układ stanowią autorską koncepcję Anny Duńczyk-Szulc i Agnieszki Kajczyk.

Obrazy ukazują zwielokrotnione spojrzenia na Warszawę tamtego okresu – są to filmy jednostek propagandowych i amatorów, fotografie robione przez żołnierzy i członków ruchu oporu, kobiety i mężczyzn. Zestawienie ich obok siebie daje zaskakujący efekt: rozmnożenie punktów widzenia, kierunków ujęć, pór dnia, jak również sposobów fotografowania i towarzyszących im emocji. Ujęcia te stają się uniwersalną opowieścią o praktykach obrazowania podczas wojny, ale także – dzięki odzyskaniu znaczenia kadrów i poznaniu intencji autorów – umożliwiają czytelnikowi opowiedzenie się po stronie ofiar. Wizualna historia tworzenia getta, jego funkcjonowania, powstańczego zrywu, likwidacji i trwania „miejsca-po-getcie” łączy się w jedną historię istniejącą w różnych pamięciach, narracjach i krajach: w Polsce, Niemczech, Stanach Zjednoczonych czy Izraelu.

W książce po raz pierwszy opublikowane zostaną nieznane materiały z powstania w getcie. Fotografie i filmy pochodzą z ŻIH i Muzeum Warszawy, a także z IPN, Archiwum Państwowego w Warszawie, Archiwum Akt Nowych, FINA, z Izraela – Yad Vashem i Ghetto Fighters’ House Museum, ze Stanów Zjednoczonych – United States Holocaust Memorial Museum i YIVO, jak również z Bundesarchiv w Niemczech.

Oprócz materiału wizualnego publikacja zawiera teksty: uznanej badaczki Janiny Struk, autorki pionierskiej monografii Holocaust w fotografiach. Interpretacje dowodów, oraz dr. Tomasza Szerszenia, antropologa kultury, autora nagradzanej książki Wszystkie wojny świata.