Jak cała ludność żydowska pod okupacją niemiecką, tak i ludność warszawskiego getta walczyła w nieludzkich warunkach o przetrwanie. Wśród głównych problemów tego przetrwania znajdowała się troska o dzieci. Dzieci osierocone, głodne i wynędzniałe, wyjęte spod rygorów rodzinnych i szkolnych. Troska o te dzieci stanowiła jeden z głównych przejawów cywilnego ruchu oporu w getcie.

W latach 1942-1943 zarówno opiekunowie dzieci getta, jak i podopieczni zginęli z ręki okupanta.