Autor podejmuje rozważania nad tym, dlaczego nauczyliśmy się rozmawiać o dziełach sztuki, skupiając się na problemach pozostających niejako obok nich. Przedstawia genezę zjawisk kulturowych, które sprawiły, że tak chętnie czytamy wywiady z artystami i bardziej interesują nas prywatne rozmowy twórców niż ich utwory.