Spisaną pod koniec XII w. przez Piotra Rigę wierszowaną Biblię znaną pod tytułem Aurora znaleźć można było na półkach wielu średniowiecznych bibliotek. Liczba sporządzonych kopii musiała być znaczna, skoro do dziś zachowało się niemalże 500 egzemplarzy tego obszernego tekstu, w którym odbija się wiele aspektów historii umysłowości średniowiecza. Typowo średniowieczny styl i sposób opracowania tematu wpłynął na fakt, że choć jego popularność w wiekach średnich jest bezdyskusyjna, wśród późniejszych odbiorów nie cieszył się dobrą sławą i dopiero w drugiej połowie XX w. doczekał się bardziej obiektywnego zainteresowania badaczy.
Książka wypełnia lukę we współczesnej wiedzy na temat tekstu, skupiając się na jednym z aspektów jego recepcji, a mianowicie na tradycji rękopiśmiennej, w odniesieniu do średniowiecznej Polski, Prus i Śląska. Autorka badając rękopisy, które powstały bądź były używane na tych terenach w wiekach średnich, koncentruje się na śladach pozostawionych przez ich twórców i czytelników, szkicuje różnorodny obraz jego odbiorców, zarysowuje różnice w sposobie jego lektury w zależności od środowiska, z którym byli związani, i stara się odtworzyć drogi jego transmisji.