Ciągłość i zmiana w świecie islamu

Książka traktuje o wydarzeniach i konsekwencjach „Arabskiej Wiosny”, a także o historycznych i współczesnych relacjach Polaków z mieszkańcami Bliskiego Wschodu, o prawie i bioetyce muzułmańskiej, arabskich społecznościach i muzułmańskich mniejszościach w Europie Zachodniej oraz w rosyjskojęzycznym kręgu kulturowym. To publikacja prawdziwie interdyscyplinarna, a jednocześnie przystępna dla niespecjalistów. Powinni po nią sięgnąć zainteresowani muzułmanami i regionem Bliskiego Wschodu, zwłaszcza ci, których celem jest poszerzenie już posiadanej wiedzy na ten temat.
Z jednej strony tradycjonalizm widoczny jest w życiu społecznym na Bliskim Wschodzie, zwłaszcza w odniesieniu do ról kobiet i mężczyzn, ale i w relacjach panujących między członkami rozszerzonych rodzin, klanów. Z drugiej strony trudno ukryć fakt, że Arabowie chętnie korzystają z obcych wynalazków: anten satelitarnych, telefonów komórkowych, smartfonów i tabletów, zaś młodzież arabska ogląda zachodnie seriale i słucha zachodniej muzyki. Właśnie obyta z technologiami młodzież była siłą napędową „Arabskiej Wiosny”, która wybuchła na Bliskim Wschodzie w 2011 roku i przez wielu europejskich komentatorów została przywitana z entuzjazmem, widzieli w niej bowiem wyraźne opowiedzenie się arabskich społeczeństw po stronie nowoczesności (padały przecież hasła „demokratyzacji”). Szybko jednak nastąpił zwrot ku tradycji – vide casus Egiptu czy Tunezji. Ujawnili się fundamentaliści różnej proweniencji, którzy pogłębili destabilizację regionu. Napięcie pomiędzy tym, co religijne i świeckie, dawne i nowe, rdzenne i zapożyczone, ujawniło się z całą mocą. W Syrii chaos i przemoc pochłonęły tysiące ofiar, zaś miliony osób zmusiły do ucieczki. W Europie odżyły dawne lęki przed islamem. To sprawiło, że nasiliła się potrzeba mówienia o muzułmanach, ich historii i dążeniach w sposób spokojny i merytoryczny.