Autobiografia od dawna jest nie tylko „literaturą faktu”, dokumentarystyką, balansującą na granicy literatury i publicystyki, młodszą siostrą beletrystyki. Wzajemne wpływy powieści i autobiografii, „kariera autentyku” (termin Jerzego Jarzębskiego), powstawanie rozmaitych form hybrydycznych, niesłabnące zainteresowanie czytelników i czytelniczek mówią same za siebie. Kobieca odmiana „czwartego rodzaju literackiego” (propozycja Romana Zimanda) nie jest całkowicie ignorowana; takie stwierdzenie byłoby sporym nadużyciem. W historii literatury i historii autobiografii na dobre zadomowiły się dzienniki Zofii Nałkowskiej czy Marii Dąbrowskiej, listy Narcyzy Żmichowskiej, Elizy Orzeszkowej, Gabrieli Zapolskiej. Włączane w obręb dorobku pisarskiego autorek jako autonomiczne dzieła o wysokiej wartości literackiej, są pomocne nie tylko w ustalaniu szczegółów biograficznych, interpretacjach pozostałych utworów, referowaniu poglądów pisarek na sztukę, literaturę, historię, lecz także przy próbach rekonstrukcji osobowości, rozmaicie pojmowanych (auto)portretów piszących kobiet.

(fragm. Wstępu)