Książka stanowi pierwszą próbę sformułowania teorii współczesnego dramatu polskiego, uwzględniającą ważne zjawiska i przemiany dramaturgii europejskiej XX wieku. Wyrasta z przekonania o nowej wizji literaturoznawstwa przechodzącego z narracyjnego w dramatyczne. Autorka podejmuje refleksję nad dramatycznością jako podstawową kategorią współczesności, opisującą dylematy ludzkiego poznania (tragizm, gry, aktorstwo), poszukiwania transcendencji (pustka, milczenie, niewyrażalność) oraz koncepcje wiedzy (niepewności, dialogu, dramatycznej teorii). Swoją uwagę skupia na zagadnieniach teoretycznych, estetycznych i metodolo-gicznych. Pokazuje dramat w ujęciu dynamicznym poprzez różnorodne interpretacje autorskie.
Ta oryginalna perspektywa badawcza zainteresuje literaturoznawców, teatrologów, studentów kierunków humanistycznych.