Książka opowiada o pięknych relacjach między dziadkiem i wnukiem, ma charakter wspomnień, wydarzenia opisywane są z perspektywy czasu.
Wracający ze wspólnego spaceru dziadek z wnuczkiem mają kłopot z odnalezieniem drogi powrotnej. Dziecko myśli, że to nowa zabawa i prowadzi dziadka do domu. Okazuje się, że były to pierwsze symptomy choroby Alzheimera. Po pewnym czasie dziadek zostaje umieszczony w hospicjum. Wnuczek próbuje sobie ten fakt tłumaczyć na miarę własnych doświadczeń. Hospicjum porównuje do przedszkola, pielęgniarkę do nauczycielki, jednak nie rozumie dlaczego to „przedszkole" dziadka jest czynne także w dni wolne od pracy. Często go odwiedza, obok radości ze wspólnej zabawy podobnej do tej przed chorobą przeżywa również rozczarowania. Z trudem akceptuje zaniki pamięci dziadka. Z pomocą przychodzą mu dorośli. Pomimo choroby więź między dziadkiem i wnukiem nie zmienia się.