Emisja głosu w dysfluencji mowy. Oddech a jąkanie

Oddech jako początek życia, oddech jako funkcja, oddech jako proces, oddech jako technika – w każdym z tych pojęć kryje się fenomen życia wszystkich istot. Oddech nie powinien być rozpatrywany wyłącznie z uwzględnieniem pełnio­nych funkcji fizjologicznych, ale również w kategoriach emocjonalnych, filozo­ficznych i społecznych. Jest on zaszyfrowanym kodem dostępu do wielu infor­macji o każdym człowieku, jego stanie fizycznym i psychicznym. Pod wpływem określonych przeżyć lub zaburzeń genetycznych może dawać sygnały po­przez zakłócenia foniczne w mowie. Jednym z takich sygnałów jest niepłynność mowy, najczęściej określana mianem jąkania, czyli dysfluencja mowy. […] W niniejszej pracy, poświęconej terapii osób z dysfluencją mowy, trudną do przecenienia rolę odgrywa emisja głosu. Wypracowanie prawidłowego oddechu stanowi jedno z najistotniejszych działań terapeutycznych, a tym sa­mym przedmiot refleksji teoretycznej. Głównym celem rozprawy jest ustalenie związku pomiędzy głębokością oddechu a długością momentów niepłynności u osób jąkających się z uwzględnieniem ich wieku i płci. Ponadto ważne jest ustalenie wpływu na jakość mowy dodatkowych elementów procesu oddecho­wego. W rozważaniach przyjęto podstawową tezę, że zmiana sposobu oddy­chania u osób z dysfluencją powoduje – dzięki zastosowaniu indywidualnie dobranych, właściwych technik oddychania – prawidłowe upłynnienie foniczne, które skutkuje płynną mową, z prawidłowym tempem i artykulacją, bez zaci­nania się i jąkania. […] Prezentowane w rozprawie badania stanowią próbę określenia istoty emisji głosu oraz znalezienia odpowiedniego dla niej miejsca w terapii niepłynności mowy. Fragment Wstępu