W monografii przedstawiono Fryderyka II zwanego Wielkim jako człowieka, władcę i polityka, z rzadko podejmowanej w Polsce europejskiej perspektywy XVIII wieku. Autor zwraca szczególną uwagę na działania króla w czasach, kiedy liberalne idee polityczne zaczęły dominować w literaturze politycznej, a po jakimś czasie również w praktyce. Historiografia polska ocenia często tego władcę zdecydowanie negatywnie, przypisując mu inicjatywę i dokonanie pierwszego rozbioru Rzeczypospolitej (1772), rzadziej myśli się o Fryderyku II Hohenzollernie w kontekście wzrostu potęgi Prus za jego panowania, faktycznej i wytrwałej pracy dla dobra ludu i służeniu państwu, które dlań było najwyższym dobrem, budowaniu zrębów handlu, inspirowaniu imigracji zarobkowej do Prus i niechęci do długotrwałych wojen. Na tle ówczesnej Europy Fryderyk II jest też postacią odgrywającą wiodącą rolę w życiu naukowym i kulturalnym kontynentu.