Zajmowanie się humanistyką cyfrową wymaga interdyscyplinarnych kompetencji w zakresie łączenia różnych obszarów wiedzy. To niejednokrotnie próba odpowiedzi na pytania o status rozmaitych przedsięwzięć naukowych. […] Komu i czemu służy humanistyka cyfrowa? Innymi słowy, co wnosi do tradycyjnie pojmowanych dyscyplin naukowych?

Danuta Smołucha postawiła przed sobą niezwykle ambitny cel – nie tylko odpowiedzieć na powyższe pytania, lecz także wpisać je w szeroki kontekst problematyki związanej z mediami, technologią, kulturą, literaturą, społeczeństwem.

Główną tezę niniejszej publikacji można ująć następująco: humanistyka cyfrowa stała się nieodłączną częścią warsztatu naukowca. Świadczą o tym nie tylko przywoływane przez Autorkę przykłady, ale i pandemia COVID-19. Znajomość obsługi komputera, w połączeniu z podstawowymi kompetencjami cyfrowymi, nie jest już dodatkiem do wykształcenia, lecz obowiązkiem. Z drugiej strony świat nauki jak nigdy dotąd potrzebuje szerokiej dyskusji na temat sposobów wykorzystywania współczesnych technologii. W tym kontekście książka pani Smołuchy prowokuje do niesłychanie istotnych pytań.

Dr hab. Konrad Dominas, prof. UAM

Pierwszym skojarzeniem, jakie przyszło mi do głowy po lekturze Humanistyki cyfrowej w badaniach kulturowych, jest to, że stanowi ona znakomity („panoramiczny”) przewodnik po tej dyscyplinie, a nawet może zostać uznana za podręcznik akademicki. Przystępnie, a zarazem bardzo erudycyjnie i czytelnie, wprowadza w początki, rozwój, główne wątki prowadzonych badań, a jeszcze szerzej – w skomplikowane i ogromnie dynamiczne, niekiedy zaskakujące, relacje między naukami humanistycznymi a „cyfrowością” współczesnego świata. Solidna wiedza Autorki, widoczna pasja oraz – co może najważniejsze – dobre przygotowanie warsztatowe (jest z wykształcenia jednocześnie informatyczką i kulturoznawczynią) towarzyszące temu intuicja i niemałe doświadczenie badawcze – wszystko to czyni tę książkę nadzwyczaj kompetentną, naukowo aktualną (konsekwentnie uwzględnione zostały najnowsze wątki badań), skutecznie wypełniającą lukę w polskim piśmiennictwie naukowym. Książka jest zarazem obiektywna i autorska, oryginalna, przemyślana, poprawnie skomponowana, w sposób przekonujący badawczo domknięta.

Dr hab. Leszek Zinkow, prof. IKŚiO PAN