Tom przedstawia ukształtowane w kulturze polskiej w XV–XX w. humanistyczne projekty antropologiczne, które wywodzą się z wzorców platońskiego (paideia) i cycerońskiego (humanitas) oraz z chrześcijańskiej nauki o człowieku. W ujęciach synchronicznych tom zarysowuje humanistyczne profile renesansu i epok porenesansowych. W perspektywie diachronicznej śledzi kontynuacje, przewartościowania i spory z dziedzictwem kulturowym. Przedmiotem obserwacji są głównie teksty literackie, interpretowane w kontekstach filozoficznych, religijnych i społecznych.