W początkowej fazie II wojny światowej niemieckie jednostki niszczycieli czołgów (Panzerjager/Jagdpanzer) zostały uzbrojone w różne improwizowane działa samobieżne, będące modyfikacjami rozlicznych pojazdów gąsienicowych i półgąsienicowych, często pojazdów zdobycznych (np. francuskich). Wszystkie te pojazdy posiadały dość słabe opancerzenie i odkryty przedział bojowy. Sukcesy niemieckich dział szturmowych wytyczyły nowy kierunek rozwoju niszczycieli czołgów. Potrzebny był zatem dobrze uzbrojony i opancerzony pojazd o niskiej sylwetce. Stąd też początkowo nowy niszczyciel czołgów był określany jako działu szturmowe, Sturmgeschutz neue Art. Nazwa była też wyrazem pewnego ujednolicenia dwóch klas pojazdów pancernych: dział szturmowych i dział samobieżnych (pancernych), czyli niszczycieli czołgów, które często wykorzystywały takie same zadania, co było możliwe, bowiem posiadały w swoim arsenale amunicję burzącą (odłamkowo-burzącą) i amunicję przeciwpancerną.