Kobieta, która czekała

Związek Radziecki, lata siedemdziesiąte, miody dysydent intelektualista wyjeżdża z Leningradu w okolice Archangielska, by pisać o tamtejszych zwyczajach ludowych. Lecz na miejscu najważniejsza okazuje się Ona, Wiera, kobieta, która od trzydziestu lat czeka na powrót ukochanego mężczyzny. Miała szesnaście lat, gdy on wyruszył na wojnę. A ona wciąż tkwi w rodzinnej wiosce Mirnoje, zawieszonej w bezczasie, gdzie dociera nie sowiecki tumult, ale wiatr znad Morza Białego. Opiekuje się miejscowymi staruszkami i czeka, wciąż czeka, wierna, samotna, fascynująca. Tak postrzega Wierę przybyły z innego świata młody pisarz, gdy na gorąco notuje sprzeczne „analizy" jej osobowości i losu, i tak postrzega ją dojrzały już narrator, który po latach na nowo tworzy to przejmujące studium kobiecości. Inaczej patrzy na swoją młodzieńczą butę i dopiero teraz czuje całą bezradność zarówno wobec losu, jak i wobec tajemnicy Wiery.