Koncert nr 2 C-dur został wydany przez Siebera w Paryżu około 1777. Właśnie to wydanie posłużyło jako źródło do niniejszego opracowania. Wydawca zdecydował się na przypomnienie tego koncertu współczesnym muzykom ze względu na jego dużą popularność na przełomie XVIII i XIX wieku (świadczą o tym liczne manuskrypty z tamtego okresu zachowane w europejskich bibliotekach). Kompozycja składa się z trzech części utrzymanych w lekkim i pogodnym nastroju, zaskakujących bogactwem pomysłów melodycznych. Można zaryzykować twierdzenie, że koncert Lebruna stanowi ciekawą alternatywę wobec często grywanych koncertów Mozarta czy Haydna. Jest to propozycja zarówno dla uczniów średnich szkół muzycznych, jak i studentów akademii muzycznych.