Autor analizuje wybitne dzieło epiki perskiej XI wieku – Garšaspname autorstwa Asadiego z Tusu. Bada dwa porządki eposu: heroiczno-mityczny i relacyjno-opisowy, szczegółowo omawia osobę Garšaspa, bohatera i protagonisty eposu, jego charakter, pełnione funkcje i relacje z innymi postaciami dawnej tradycji irańskiej w różnych etapach rozwoju związanego z nią mitu. Snuje też interesujące rozważania na temat kontekstu geograficzno-podróżniczego mitu o Garšaspie.
Na polskim i światowym rynku nie istnieje monografia poświęcona w całości temu dziełu, stanowiącemu skarb kultury Iranu. Badania, których rezultatem jest monografia, opierały się na oryginalnym perskim tekście eposu oraz tworzących jego kontekst źródłach w językach orientalnych, głównie perskim i arabskim. Została w nich zastosowana autorska i całkowicie nowatorska metoda badawcza, polegająca na zdefiniowaniu porządków narracyjnych (przestrzeni narracyjnych) utworu i badaniu kontekstów kulturowych każdej z nich.
Książką zainteresują się orientaliści, specjaliści z zakresu iranistyki i arabistyki, historycy, historycy kultury, religioznawcy, osoby zainteresowane historią oraz kulturą Iranu i Bliskiego Wschodu w starożytności i średniowieczu.