Czytelnik tego tomu musi być przygotowany na lekturowy dyskomfort, przyjdzie mu bowiem zmierzyć się z najbardziej - obok Tadeusza Różewicza - radykalnym polskim dramatopisarzem drugiej polowy Xx wieku. Ireneusz Iredyński pisze, a właściwie należałoby powiedzieć: inscenizuje swoje dramaty na granicy wytrzymałości czytelnika, a tym bardziej widza. Jest w jego wizji teatru coś intrygująco wyzywającego i zarazem trywialnego, coś zastanawiająco przyciągającego i jednocześnie rażącego, zgoła odstręczającego.