Książka Jerzego Wiśniewskiego ma szeroki, obejmujący ponad pół wieku zakres historycznoliteracki, a także bardzo wyraźny charakter hermeneutyczny. Autor postanowił przyjrzeć się różnego typu odniesieniom muzycznym, obecnym w tekstach polskich poetów, które powstały w drugiej połowie dwudziestego i na początku obecnego stulecia. To nader ważne decyzje badawcze, determinujące kształt studium oraz w dużej mierze przesądzające o jego wadze naukowej. Wybrany plan czasowy wydaje się dostatecznie rozległy, by można było wyciągać wnioski dotyczące nie tylko jednostkowych upodobań muzycznych i form ich literackiej reprezentacji, lecz także prawidłowości epokowych czy pokoleniowych w sposobach ewokowania muzyki w wierszu. Praca Jerzego Wiśniewskiego nie bada tych zjawisk w perspektywie procesualnej, nie systematyzuje ich w diachronicznym uszeregowaniu, ale nawet jej punktowe oświetlenia dają wyobrażenie różnorodności estetycznych percepcji i literackich przetworzeń muzyki w poezji polskiej ostatnich kilkudziesięciu lat.