Monografia traktuje o rozpracowaniu przez Służbę Bezpieczeństwa tzw. emisariuszy „Kultury” – grupy młodych ludzi, częściowo studentów, współpracujących z Jerzym Giedroyciem w akcji zdobywania tekstów publicystycznych i dokumentów celem przemycenia ich przez Tatry i Czechosłowację do Francji. „Sprawa taterników” była ostatnim przed Grudniem 1970 r. akordem represyjnej polityki władz wobec środowisk przeciwników reżimu. Monografia przedstawia okoliczności i motywacje podjęcia przez młodych ludzi współpracy z Giedroyciem, opisuje wymierzone przeciwko nim śledztwo i ich proces sądowy. Autor rozpatruje „sprawę taterników” na tle działalności Instytutu Literackiego w latach 1969–1970 i polityki PZPR lat 60. XX w.