Kwartalnik filozoficzno kulturalny nr 2-3/20008 pragnienie

Pragnienie — czego mianowicie? Dlaczego nie wskazujemy od razu jego przedmiotu? Przecież zawsze to upragnione stanowi o charakterze pragnienia. „Moja «sztuka» jest erotyką i religią realizowaną innymi środkami […], bo nie ma na świecie takiej religii, której bym chciał, ani takiej erotyki, jakiej bym pragnął” — mówi nam o nieznanej dotąd szerzej stronie swojej twórczości Bartłomiej Dobroczyński.
Pragnienie — czyje mianowicie? Dlaczego nie wskazujemy od razu wprost podmiotu pragnienia? Przecież nie ma pragnienia bez „Ja”, choćby nawet oznaczało ono dążność do zatraty własnego podmiotowego charakteru. „Ja pragnę nie istnieć, ja pragnę unicestwienia, ja pragnę przestać się wcielać” — wskazuje ten paradoks Marta Kudelska w rozmowie z Ireneuszem Kanią.
Czy można mówić zatem o istocie pragnienia poza wieloaspektowością zaangażowanej tu problematyki: od pierwiastka erotycznego do religijnej czy artystycznej pasji i od dialogicznej relacji z Innym do problemu legitymizacji władzy? Czy tak szerokie i zróżnicowane perspektywy myślenia naszych autorów zbiegają się ostatecznie w jednym punkcie?