Kwiatki świętego Franciszka z Asyżu to anonimowy utwór literacki z XIV w., zawierający 53 „kwiatki”, czyli opowieści o czynach i cudach Franciszka i jego towarzyszy. Jest to jedna z najczarowniejszych, najradośniejszych książek, jakie zna literatura. Jest ona pociechą i nadzieją. Uczy wiary w miłość i dobroć serca ludzkiego. Książka ta śpiewa. Jej drugim mianem mogłoby być: wolność. To uskrzydlony kielich serca ludzkiego. Wdzięk i prostota podały tu sobie ręce. Tu kwitnie urok szlachetny jak ogień i czysty jak kryształ źródlany. W „Kwiatkach” wchodzimy w wiosenne zaranie naszej kultury, pełne niewinności i czystości rzeczy niewymownych. Wieki stare przeżywają tu swoje „sielskie anielskie” dzieciństwo. Karty te czynią wrażenie ogrodu pełnego pobożnych woni lilij i płomiennych zachwytów róż upajających. Kwiaty to dusze ludzi. Jedyną ich wonią jest miłość. Nic nie odda serdecznej prostoty i miłosnego żaru tej książki. Wszystko w niej jest święte, jak dzieciństwo, radość, słońce, ranek, wiosna, źródło i serce ludzkie.