Jak doszło do sformułowania pojęcia ludobójstwa? Jaka była w tym rola Rafała Lemkina, polskiego prawnika żydowskiego pochodzenia? Jakich problemów przysparzało najpierw wprowadzanie terminu ludobójstwo do obiegu prawnego, a następnie karanie przez sądy winnych tej potwornej zbrodni? Jak wyglądała ewolucja idei i systemu penalizacji masowych zbrodni w XX i XXI wieku? W zebranych w niniejszym, drugim tomie publikacji Ludobójstwo. Nieludzkie zbrodnie czasu wojny i pokoju. Prawo – polityka – historia polsko- i angielskojęzycznych tekstach odpowiedzi na te pytania poszukują prawnicy, historycy i politolodzy. Konwencja w sprawie zapobiegania i karania zbrodni ludobójstwa powstała w reakcji na zbrodnie popełnione podczas II wojny światowej. Jak jednak pokazują autorzy publikacji, korzenie myślenia o pojęciu ludobójstwa tkwią w czasach o wiele wcześniejszych, a problem zbrodni cały czas należy do wyzwań stojących przed współczesnymi stosunkami międzynarodowymi. Inspiracją dla Rafała Lemkina w jego niestrudzonej pracy na rzecz nazwania „zbrodni bez nazwy” – jak ją określił Winston Churchill – były kolejne zbrodnie, które tragicznie naznaczały historię ludzkości od czasów starożytnych.  Jednocześnie problemy z ukaraniem osób winnych zbrodni popełnionych po II wojnie światowej trwają do dziś i splatają się z rzeczywistością konfliktów zbrojnych XXI wieku. Ludobójstwo towarzyszy ludzkości od zawsze – na co wskazywał m.in. Rafał Lemkin – i niestety nie jest tylko zjawiskiem historycznym. Z recenzji dr hab. Elżbiety Karskiej, prof. UKSW