Międzypokoleniowe uczenie się jest zjawiskiem naturalnym, a przez to wszechobecnym, lecz społecznie „niewidzialnym”. Oznacza to, że występuje w większości sytuacji społecznych, takich jak chociażby wychowanie czy socjalizacja, choć z drugiej strony, samo pojęcie jest jeszcze mało znane, słabo rozpoznane w publikacjach o charakterze naukowym (…).

Źródeł nieobecności w świadomości zjawiska międzypokoleniowego uczenia można dopatrywać się w wielu czynnikach. Jednym z nich jest segregacja społeczeństw ze względu na wiek, która zaczyna się już od najmłodszych lat życia jednostki. Najlepiej widać to na przykładzie edukacji, w której podział ten utrzymuje się aż do okresu starości. Instytucjonalnie zorganizowany bieg życia jednostki daje niewiele możliwości doświadczania zjawiska międzypokoleniowego uczenia się, ponieważ człowiek najczęściej przebywa w grupie rówieśniczej, począwszy od przedszkola, a skończywszy na uniwersytetach trzeciego wieku (…).

Przygotowanie gruntu umożliwiającego przebicie się zjawiska międzypokoleniowego uczenia się do świadomości opinii publicznej (uczenie nieformalne) w dużej mierze zależy od kontekstu formalnego, który potrafi zdiagnozować, zdefiniować oraz nadać odpowiedni sposób percepcji tego zjawiska, czyniąc go „widzialnym”. Zadanie to wypełniają artykuły, opracowania oraz badania nad szeroko rozumianą międzypokoleniowością, które w Polsce mają już swoją historię. Rolę taką pełnić może przedłożona publikacja, która jest zbiorem autorskich badań oraz refleksji na temat międzypokoleniowego uczenia się. W żadnej mierze nie pretenduje do całościowego ujęcia tego zagadnienia. Jest kolejnym przyczynkiem w nowo rozpoznawanym polu badawczym. Kolejne artykuły poszerzają nie tylko listę obszarów, lecz także specyficzne ujęcia uczenia się w wymiarze międzypokoleniowym.
Fragment Wstępu