Publikacja jest pierwszą i jedyną biografią władcy raciborskiego Mieszka, niesłusznie nazywanego Plątonogim. Faktycznie książę nosił przydomek Laskonogi i przyszedł na świat około 1142 r. prawdopodobnie w Krakowie, jako drugi syn Władysława II Wygnańca. Oddany w młodości na naukę do benedyktyńskiej szkoły klasztornej w Michaelsbergu w Niemczech, nabył tam potrzebne wykształcenie, które pomogło mu po powrocie z wygnania do Polski w sprawnym rządzeniu księstwem raciborskim. Dzięki umiejętnej polityce systematycznie poszerzał swoje władztwo, które wyodrębniło się jako jednostka terytorialna, nosząca później miano Górny Śląsk. Talent i naturalne przymioty charakteru księcia – zdaniem współczesnego kronikarza – predestynowały go do ubiegania się o najbardziej prestiżową godność w kraju – tron krakowski, czyli teoretycznie zwierzchnią władzę w rozbitej wówczas na dzielnice Polsce. Jako senior piastowskiej dynastii, Mieszko dopiął tego pod sam koniec swojego życia, uzyskawszy wcześniej poparcie Stolicy Apostolskiej. Zmarł 16 V 1211 r. w Krakowie i został pochowany w katedrze na Wawelu.