Celem niniejszej monografii było zbadanie i przedstawienie sylwetek oraz twórczości kilkunastu najwybitniejszych polskich autorów reportażu wojennego, i to w najszerszej pespektywie czasowej, gdyż obejmującej cały wiek XX oraz początek bieżącego stulecia (tj. od wybuchu I wojny światowej, kiedy to powstał pierwszy polski reportaż wojenny, przez wojnę domową w Hiszpanii, II wojnę światową, wojny wyzwoleńcze w Afryce, po ostatnie konflikty w Afganistanie, na Bliskim Wschodzie, krajach b. ZSRR, gdzie również nie zabrakło polskich korespondentów i reporterów). Przedmiotem wnikliwych badań (w aspektach genologicznym, historycznym, biograficznym, profesjograficznym, mitotwórczym) jest zarówno dorobek takich szeroko znanych mistrzów gatunku, jak Juliusz Kaden-Bandrowski, Melchior Wańkowicz, Ksawery Pruszyński, Arkady Fiedler, Ryszard Kapuściński, jak i reporterów niesłusznie dziś nieco zapomnianych czy niedocenionych, a mających swój unikatowy wkład w rozwój gatunku, dokumentujących szczególnie chwalebne dla polskiego oręża lub traumatyczne wydarzenia (np. Gustaw Daniłowski, Mieczysław Pruszyński, Marian Brandys). Nowy polski reportaż wojenny reprezentuje w monografii z racji oczywistych ograniczeń objętościowych oraz konieczności zachowania proporcji jedynie trójka, ale za to bardzo wybitnych autorów: Maria Wiernikowska, Wojciech Jagielski, Wiktor Bater.