Ewa Łastowiecka opisuje świat, którego już nie ma - Irak z czasów wojny z Iranem oraz Polskę okresu stanu wojennego. Opisuje go z punktu widzenia polskiej lekarki, która w bagdadzkim szpitalu, mimo różnic kulturowych, językowych i medycznych, zmaga się ze śmiercią pacjentów i niemożnością udzielenia pomocy wszystkim. Pomaga jej fascynacja innością, zmuszająca do intensywnej pracy nad sobą, by ostatecznie ratować życie, o ile tylko jest to możliwe.

„Mój kielich goryczy dopełnił z trudem uratowany Abbas Mehdi. Oprócz zawału miał ciężką niewydolność nerek spowodowaną pasożytniczą chorobą – schistosomiazą. Cieszyły mnie co dzień lepsze wyniki badań. Chciałam go doprowadzić do optymalnego stanu, dać zalecenia, uświadomić konieczność pewnych zachować, regularności przyjmowania leków, lecz on wypisał się na własne żądanie. Poprzedniego dnia odbyły się wizyty. Co najmniej pięćdziesiąt osób złożyło mu dary (czytaj: pieniądze). Świeżo nabyty majątek odebrał mu rozum. Wyruszył na podbój swojego małego świata. Ile czasu mu pozostało?”.
fragment