W książce proponuje się spojrzenie na neopragmatyzm z punktu widzenia filozofii analitycznej. Na tle pragmatyzmu klasycznego i nowego przedstawiono krytykę pragmatyzmu, dokonaną przez współtwórców filozofii analitycznej - George'a E. Moore'a oraz Bertranda Russella. Następnie pokazano wątki pragmatyczne w filozofii Clarence'a I. Lewisa, Franka P. Ramseya i Rudolfa Carnapa oraz opisano skomplikowane związki pragmatyzmu z koncepcjami filozoficznymi Ludwiga Wittgensteina i Willarda V. Quine'a. Zasadnicza część pracy dotyczy kolejno: wybranych poglądów Richarda Rorty'ego, niewątpliwie kluczowego i najbardziej znanego neopragmatysty, ciągle modyfikowanego stanowiska Hilary'ego Putnama, głównie w tych aspektach, które uczyniły z niego nowego pragmatystę, oraz koncepcji Roberta B. Brandoma, jednego z najoryginalniejszych myślicieli ostatnich kilkunastu lat, łączącego wątki analityczne, pragmatyczne i idealistyczne. Książka ma przede wszystkim charakter historyczno-egzegetyczny, a tylko w marginalnym stopniu krytyczny. Nie jest to jednak - by posłużyć się sugestywnym przeciwstawieniem - przyczynek do historycznej historii filozofii, lecz do filozoficznej historii filozofii.