Podczas Pierwszej Komunii Świętej jedenastoletnia Elżbieta przeżyła dar nasycenia Bożą miłością i odtąd ujawniała niezwykłą wrażliwość na posiadanie w swoim wnętrzu obecności Boga. Mając czternaście lat po oddaniu się Chrystusowi przez ślub czystości, usłyszała w swoim wnętrzu wezwanie do Karmelu, które mogła zrealizować dopiero w wieku dwudziestu jeden lat.

Kształtując swoją duchowość pod wpływem Listów świętego Pawła, przeżywała codzienność w głębokim doświadczeniu mistycznym, a wybrane przez siebie imię, w którym odczytała swoje zadanie, tłumaczyła jako „laudem gloriae – ku chwale majestatu łaski”. (po. Ef 1,6). Ku chwale Boga i Kościoła przyjmowała cierpienie postępującej choroby Addisona, które stało się jej prawdziwym męczeństwem. Nieustanne kontemplowanie zamieszkania Trójcy Świętej w duszy było źródłem jej wewnętrznej siły. W wieku dwudziestu sześciu lat, przeobrażona w Ukrzyżowanego, 9 listopada 1906 roku o świcie umarła ze słowami: „Wchodzę w Światło, w Miłość, w Życie!”.