W kulturze piśmienniczej Słowian południowych, przede wszystkim Bułgarów, okres rozpoczynający się od schyłku XV wieku i obejmujący wieki XVI i XVII jest postrzegany często jako etap zapowiadający dobę przednarodową czasów nowożytnych. Wiąże się to w szczególności ze stopniowym zastąpieniem wielowiekowej tradycji rękopiśmiennej rozwijającą się wtedy cyrylicką książką drukowaną, która – po inkunabułach krakowskich i czarnogórskich – była wydawana w takich ośrodkach, jak: Targoviste, Praga, Wenecja, serbskie klasztory, Wilno, a także Moskwa, Zabłudów, Lwów, Ostróg i wiele innych. Badanie starodruków słowiańskich łączy się ściśle z opisem procesów, które zdeterminowały powstanie nowożytnych języków literackich obszaru Slavia Orthodoxa, w tym – z wpływem wspólnego dla prawosławnych Słowian liturgicznego języka cerkiewnosłowiańskiego, podlegającego wówczas coraz silniejszej normalizacji i kodyfikacji. Prezentowana książka stanowi propozycję spojrzenia na złożoną i wieloaspektową problematykę tego okresu z perspektywy historyka języka.