Studium dotyczące rozwoju samoregulacji u niemowląt urodzonych przedwcześnie jest podsumowaniem doświadczeń badawczych i klinicznych autorki z ostatnich lat jej pracy. Autorka wykracza poza ramy koncepcji "traumy wcześniactwa", zaproponowanej w jej wcześniejszych pracach (2002, 2003), oraz odchodzi od tradycyjnego podejścia do badania rozwoju wcześniaków, polegającego na psychometrycznym pomiarze kolejnych osiągnięć rozwojowych tych dzieci oraz przeprowadzaniu analiz porównawczych w odniesieniu do dzieci donoszonych, w dużej mierze uzupełniając je i rozbudowując.
Autorka stawia i udowadnia tezę, że samoregulacja może stanowić klucz do zrozumienia zarówno trudności, jak i kompetencji rozwojowych wcześniaków, a rozwój kompetencji samoregulacji ma charakter społeczny, dokonuje się w interakcji z najbliższymi opiekunami i zależy zarówno od czynników biologicznych (zdrowotnych), jak i od charakteru więzi z rodzicami.