Książka nosi tytuł Osiemdziesiąt, co oznacza mniej więcej tyle, że jej autor nie chciał „na siłę” tworzyć żadnej karkołomnej ani nader kontrowersyjnej konstrukcji terminologicznej, chciał jedynie pokazać trwałość pewnych zjawisk w poezji polskiej na przestrzeni właśnie lat osiemdziesięciu (między latami trzydziestymi a drugą dekadą XXI wieku), wyjąwszy najwcześniejszą nowoczesność. Próbował także zdefiniować swoistość dwóch etapów nowoczesności i dwóch „przełomów”; początku jednego z nich, będącego jednocześnie zamknięciem wczesnego etapu eksploracji nowoczesnych idei, mitów i poetyk (oraz dalszych ech i konsekwencji tego przesilenia), a także początku zupełnie innej zmiany, która zaczęła dokonywać się w ostatniej ćwierci minionego wieku, niemniej jednak ciekawej i dramatycznej. Zmiany w poważnym stopniu rzutującej na kształt poezji wciąż nazywanej „najnowszą”.
Ze Wstępu

Oto czytamy (wespół z Autorem) osiemdziesiąt lat poezji polskiej: od poetów pokolenia 1910 i metamorfoz katastrofizmu (w części pierwszej, sześć studiów) do refleksji nad poezją ostatnich kilku dekad (w części drugiej, dziesięć szkiców); od Czechowicza i żagarystów do Kornhausera, Polkowskiego, Sommera, Świetlickiego, Sosnowskiego, Sendeckiego, Tkaczyszyna-Dyckiego. […] Obie partie książki – tu nie można nie pochwalić zmysłu kompozycyjnego Autora – nader ciekawie przeglądają się w sobie, bywają (często w nieoczekiwany sposób) komplementarne, a jednocześnie są przecież oryginalnym konceptem, pomysłem lektury interpretacyjnej ogromnej połaci polskiej poezji, poezji z najlepszego kruszcu. […] To bardzo dobra, poważna, skomplikowana myślowo książka dla znawców polskiej poezji (szerzej: literatury) XX i początków XXI stulecia.
Z recenzji prof. dr hab. Katarzyny Kuczyńskiej-Koschany