Perspektywa jako forma symboliczna

Perspektywa jako "forma symboliczna" powstała jeszcze w okresie współpracy Panofskyego z Abym Warburgiem i Ernstem Cassirerem, od którego przejął pojęcie formy symbolicznej. Panofsky przeprowadził w swej książce analizę fenomenu perspektywy jako strategii przedstawiania trójwymiarowej rzeczywistości w dwóch wymiarach, zajmując się aspektem technicznym tej strategii, jej związkiem z psychologią percepcji i wreszcie rekonstruując historyczny proces jej kształtowania się: od antyku - przez sztukę bizantyjską, romańską, gotycką - aż do renesansowej, w której to ukonstytuowały się ostateczne zasady konstruowania przedstawień w perspektywie (obrazy malarskie jako okna).
U podstaw perspektywy ukształtowanej w dziełach sztuki renesansowej - Panofsky dowodzi tego przekonująco, odwołując się do psychologii percepcji - legł porządek wizualnego zjawiania się rzeczy ludzkiemu oku, a więc właśnie czynnik ludzkiego spojrzenia; ale i w drugą stronę: obrazy powstałe według zasad perspektywy wpłynęły na ludzką percepcję rzeczywistego świata.

z recenzji Leszka Kolankiewicza