Pojęcie nowoczesności jest wieloznaczne i zmienne - a zwłaszcza w odniesieniu do stylów w sztuce - każde pokolenie rozumie pod tym słowem coś innego. ''Podstawy harmoniki nowoczesnej'' nie są jednak pracą o stylach. Są jedynie próbą teoretycznego i syntetycznego spojrzenia na problematykę harmoniczną od chwili rozerwania przez muzykę więzów systemu tonalnego dur-moll i przewartościowania tradycyjnego podziału wspólbrzmień na konsonanse i dysonanse, tzn. od przełomu w muzyce u progu XX stulecia (przede wszystkim w twórczości C.Debussy'ego). (...)

Książka niniejsza wyrosła z przekonania, że wszystkie nowoczesne drogi, na których może rozwijać się wyobraźnia harmoniczna twórców, mieszczą się w pewnych wspólnych, możliwych do określenia ramach, obejmujących szeroki zakres nowych,naturalnych prawidłowości harmonicznych - prawidłowości autonomicznych, a nie rozumianych jedynie w odniesieniu do starego systemu jako jego deformacja czy negacja. Teoria ta wyrosła również z przekonania, że ujęcie owych autonomicznych prawidłowości (a więc tego, co słyszymy w muzyce) możliwe jest jedynie w wyniku gruntownej rewizji podstaw dotychczasowej teorii harmonii. Wymaga to nowego spojrzenia na harmonike w ogóle, zwłaszcza na tradycyjny system tonalny, i rozpoznania względnego charakteru jego podstawowych dogmatów, które teoretycy narzucili nam dotąd jako absolutne. (...) [Od Autora]