Motywem przewodnim tomu jest woda; autor tworzy wokół niej świat w odniesieniu do sił natury w kontekście natury ludzkiej, ale w narracji myśli przewodniej zahacza także o cały kosmos, przy wyraźnej symbolice tylko pozorności istnienia podziału wartości na czarne i białe zło i dobro. Nie szuka przy tym w sobie równowagi między nimi, a jedynie pozwala, aby równowaga znalazła jego. Mimo, że to osobista podróż w głąb siebie, to wiersze posiadają uniwersalny rys egzystencjalnych poszukiwań.
Snute opowieści mają odrealniony oniryczny charakter, z pogranicza jawy i snu, jakby autor domyślał się, lub wiedział, co jest po drugiej stronie życia.
Zawarte w książce utwory cechuje oszczędność słów oraz szczodrość oryginalnych środków wyrazu.
Pozycja nie tylko dla tych, którzy lubują się w poezji, ale i dla wszystkich, którzy lubią niezwykłe, a nawet zaskakujące opowieści.