Stałym elementem polskiego krajobrazu są kapliczki, krzyże i świątki przydrożne.
Ich geneza jest bardzo stara, jednak nieznane jest dokładnie ich pochodzenie i czas powstania. Stawiano je w różnych okresach, najwięcej od początków drugiej połowy XIX wieku do wybuchu II wojny światowej.
Motywy ich powstawania były natury: błagalnej, dziękczynnej, pokutnej, wierzeniowej, magicznej. Najczęściej wznoszono je w okresach epidemii, wojny, klęsk, głodu. Upamiętniały ważne miejsca i wydarzenia.
Stawiane na rozstajach i granicach chroniły ludzi przed siłami nieczystymi. W miejscach, w których nie było świątyni, zastępowały kościół.
Powstało wiele rodzajów kapliczek, krzyży i figur przydrożnych. Na ich tle ciekawym zjawiskiem są warszawskie kapliczki podwórkowe i krakowskie latarnie umarłych. Wiele obiektów małej architektury sakralnej uległo zniszczeniu lub zostało zapomnianych.
Te, które przetrwały do obecnych czasów, nie pełnią jednak takiej roli jak niegdyś.