Pomidor – czerwone słońce. Pulchny, mięsisty i aromatyczny. Można go jeść na surowo, bez dodatków, lub z odrobiną oliwy z oliwek i szczyptą soli. Zimą zaś można się nim delektować, w postaci przetworów: To wspomnienie lata zamknięte w puszcze wzbogaci smak każdego dania makaronowego oraz szerokiej gamy innych potraw. To doprawdy „pomo d`oro”, czyli „złote jabłko”. Odkąd „tomatl” - bo tak brzmi jego pierwotna, aztecka nazwa – przybył w XVI wielu z Ameryki Środkowej do Europy, zawojował kuchnię wielu krajów. Początkowo uważano, iż pomidory są trujące, dlatego traktowano je wyłącznie jako roślinę ozdobną. Z czasem zaczęto przypisywać im tajemnicze właściwości afrodyzjaku, wykorzystując je do sporządzania magicznych napojów i ofiarowując damom jako symbol miłości. Wreszcie doceniono ich słodki, lecz lekko kwaskowaty smak. Co przyczyniło się do ich rozpowszechnienia w całym regionie śródziemnomorskim. Dojrzewając w klimacie sprzyjającym ich uprawie, pomidory weszły na stałe do tradycji kulinarnej wielu krajów europejskich.

Obok pszenicy i oliwy z oliwek, pomidory stanowią jeden z głównych składników „diety śródziemnomorskiej”, która niedawno została uznana przez UNESCO za niematerialne dziedzictwo kulturowe ludzkości. Pomidory – surowe, przetarte, suszone, smażone, pieczone, faszerowane, grillowane, zapiekane, kandyzowane, w postaci sorbetów lub chutneyów – są głęboko zakorzenione w tradycjach kulinarnych takich krajów, jak Hiszpania, Francja, Włochy czy Grecja. Mając to na uwadze, Academia Barilla, jako międzynarodowy promotor włoskiej kuchni na świecie, wybrała spośród nich pięćdziesiąt receptur. W niektórych pomidory bezsprzecznie odgrywają główną rolę, na przykład w tradycyjnym przepisie na makaron z sosem pomidorowym – proste, lecz wyśmienite danie. W innych z kolei schodzą na drugi plan, niemniej ich smak i barwa są tak istotne, że bez nich potrawa straciłaby swój niepowtarzalny charakter. Czymże byłaby sałatka caprese, gdyby zabrakło w niej plasterków soczystych, czerwonych pomidorów?