Pożydowskie Figury Zagłady w twórczości J.Ficowskiego i Władysława Strzemińskiego

Autorka wykazała się gruntowną znajomością wybranych twórców, podjęła wyzwanie interpretacyjne, nie dość że dwukodowe, a w kontekście tytułu serii, w której książka ma być opublikowana, trzeba by rzec: przęsłowe, to jeszcze uwikłane w graniczne doświadczenie katastrofy sensu.Książka stanowi całkowicie nowe ujęcie – o „pożydowskim” doświadczeniu Zagłady u Jerzego Ficowskiego i Władysława Strzemińskiego porównawczo nie pisał jeszcze nikt.
prof. Katarzyna Kuczyńska-Koschany

Wysoko oceniam zamysł Autorki, by posłużyć się kategorią „pożydowskie” („trwanie zakończonych Istnień”) w odniesieniu do wybranej twórczości Władysława Strzemińskiego i Jerzego Ficowskiego. W rezultacie doszło do spotkania twórców nietuzinkowych, wrażliwych na nieobecność / obecność „powidokową” („obecność modalną”, jak mówi badaczka) świata żydowskiego, z determinacją szukających języka, który byłby w stanie ten ambiwalentny status oddać („w jaki sposób poezja Jerzego Ficowskiego jest obrazowym przybliżeniem Zagłady” – pyta Autorka). Należy podkreślić walory wykładu, dążenie do ścisłości (równoważące konieczność posługiwania się metaforą i jednorazowymi, autorskimi określeniami rozmaitych zjawisk), uporządkowanie, konkluzywność.

Darii Nowickiej wyraźnie zależy na tym, żeby nie oddać się we władzę emocji, którą wywołuje pamięć Zagłady, lecz opisać i zinterpretować estetykę i artystyczne skutki tych emocji.
prof. Piotr Śliwiński