W latach 90. ubiegłego wieku w obliczu rozpadu ZSRR i końca zimnej wojny kwestia bezpieczeństwa Europy Środkowo-Wschodniej stawała się sprawą kluczową. Prezentowana praca mimo iż dotyczy problemu bezpieczeństwa jedynie trzech państw – Czech, Polski i Węgier, to jednak wyraźnie ukazuje jego aspekt regionalny, a także europejski i transatlantycki. Państwa te stojąc przed koniecznością określenia na nowo swej sytuacji geopolitycznej, zmierzały bowiem w swych działaniach do ich „zakotwiczenia” w euroatlantyckiej strefie bezpieczeństwa. Rozszerzały zatem zakres współpracy z Sojuszem Północnoatlantyckim i Unią Europejską, co umożliwiło im włączenie się w ich struktury i uzyskanie tym samym stabilizacji politycznej oraz gwarancji bezpieczeństwa. Podejmowały także próby osiągnięcia wpływu na kierunki przeobrażeń bezpieczeństwa europejskiego, tak by Sojusz zmienił swoje stanowisko w kwestii rozszerzenia strefy bezpieczeństwa o nowe terytoria. Wrastając w struktury euroatlantyckie państwa regionu środkowoeuropejskiego zmuszone jednak zostały do zmierzenia z nowymi zagrożeniami związanymi z m.in. międzynarodowym terroryzmem i bezpieczeństwem postrzeganym w sposób wielowymiarowy.